Een kijkje in wat er op een zeker moment op een zekere dag in mijn vakantie in mijn hoofd gebeurde:

Jee.. die is én prachtig slank en zit hier verdorie een hele pizza weg te werken! Ik zat op ons balkon van waar we uitzicht hadden op het terras van de pizzeria en er zat een prachtige vrouw met haar man te tafelen. Stikjaloers volgde ik (mijn ego althans.. ;-)) of ze er ook nog een toetje bij nam.
Ja hoor. En een fles wijn. Welja.
Gatverdamme.
Nee maar jij..!!  jij bent na een vakantie meteen weer 2 kilo zwaarder!
En toen kwam er een soort wirwar van aan de ene kant: je moet niet te veel eten want je wordt hartstikke dik!
En aan de andere kant: ik ben zielig, ik kom meteen aan als ik dat doe. Ik wil dat ook! Als ik ook zo slank zou zijn én pizza zou kunnen eten dan..

Ja wat dan? Ik was er weer even in getrapt. In die val. Het duurde een dagje voor ik er achter kwam. Of twee misschien wel.

Vaak lijkt het dat anderen het beter voor elkaar hebben dan jij. Helemaal als je op facebook kijkt.
Een fijnere vakantie. Op een geweldige plek.
Een succesvoller bedrijf.
Ze lijken slimmer, deskundiger, mooier, slanker, niet bang.
Je ziet iemand die in een mooi huis woont op een prachtige plek en denkt: zoo die heeft het goed voor elkaar. En daarbij vul je dan meteen ook maar even in dat de rest van het leven van die persoon ook fantastisch en spetterend is. Dat zij zich niet onzeker hoeft te voelen, dat ze verzekerd is van een inkomen. Een partner waar ze op kan terugvallen. Of wat dan ook.

Ook al weet je ergens dat het niet zo werkt. ‘Ieder huisje draagt zijn kruisje’, wordt er ook wel gezegd. En dat is precies hoe het is.
Alle mensen ervaren iedere dag momenten van pijn. Dat is nogal wat om te zeggen, maar ik ben er harstikke zeker van dat dat zo is.
We zijn allemaal mensen. En die pijn, die hoort bij ons. Bij de manier waarop we in elkaar zitten.
Het is ‘our common humanity’ zoals dat zo mooi wordt genoemt in de zelfcompassiebeweging. Onze gedeelde menselijkheid.

Als je mijn blogs al even leest weet je dat natuurlijk al lang. En ik durf te wedden dat je óók herkent wat ik in de derde alinea beschrijf.
Voor mij was het een troostend inzicht en ook ik trap er iedere keer weer in, zoals je gelezen hebt. Je brein, je ego, is voortdurend aan het vergelijken.
En aan het zoeken naar veilige havens. Aan het zoeken naar een staat van zijn waarin er geen angst is. Naar een staat van zijn waarin je goed genoeg bent (voor je ego dan).
En dan lijkt het gras bij anderen vaak een stuk groener dan bij jou. Want daar ben je vaak minder streng voor.

Misschien denk je het ook wel eens over mij. Zoo. Die heeft het goed voor elkaar! Zij heeft haar eigen praktijk en doet waar ze van houdt.
Heeft haar levensmissie gevonden. Ook al schrijf ik over mijn eigen onzekerheid. Hoe spannend ik het vind nieuwe stappen te zetten.
Hoe lastig het soms is om vertrouwen te voelen in dat wat je doet. Hoe spannend het is om helemaal zelf en alleen verantwoordelijk te zijn voor je inkomen.
En dan nog denkt jouw brein: ja leuk en aardig. En ze heeft het gewoon mooi voor elkaar!

We zijn zo vaak geneigd bij onszelf vooral datgene te zien wat niet goed gaat.

En te veronderstellen dat anderen daar niet mee te kampen hebben. En denken we dat onzekerheid, angst, pijn abnormaal is.
Dan zijn we druk bezig om die angst, onzekerheid, die pijn weg te duwen.

En dat werkt niet.

Niet als je een leven wilt waarin je geluk en blijdschap verwelkomt.
Niet als je een leven wilt waarin empathie, zachtheid en warmte op de voorgrond staan.

Gevoelens kan je niet selectief wegdrukken. Met andere woorden: als je verdriet, angst, pijn, onzekerheid uit je leven wilt bannen, dan ban je alle gevoelens weg.
Ook de fijne.

Misschien wil je dit helemaal niet horen. Denk je: ja leuk. Hoe dan?

Misschien wil je dit dan wel horen: ik heb een belangrijke sleutel en die wil ik graag met je delen. Sterker nog: ik zie het als mijn levensmissie om mensen te bevrijden van het juk van dat strenge verstand dat je voortdurend weghaalt bij het nu. Bij je intuïtie. Bij je eigen wijsheid.

Compassie is dé sleutel hiervoor. Als jij jezelf met meer compassie leert benaderen wordt alles lichter.
Ga je je leven anders zien. Het zet een beweging in gang die zijn weerga niet kent.
Want compassie is besmettelijk. Als jij met meer empathie en liefde op jezelf kan reageren, reageer je ook empathischer op anderen.
Bedenk eens hoe de wereld zou zijn als iedereen meer compassie heeft.

Precies daarom organiseer ik van 16-25 september ‘de compassiechallenge’!

Een tiendaagse waarin ik jou ga leren hoe je jezelf met meer compassie benadert. Hoe je zachter kan zijn voor jezelf. Hoe je jezelf meer kan steunen.
En waarin je gaat ervaren wat een grootste effecten dat heeft.
Doe je mee?

En ja: het kost helemaal niets!  Alleen de bereidheid om er écht voor jezelf te zijn en om tijd te maken voor jezelf.

Voor meer info en aanmelden: www.compassiechallenge.nl

Ook als je al eerder mee deed kan je heel goed weer mee doen. Elke keer boor je weer een nieuwe laag aan.
En wil je mij helpen door dit te delen met mensen die je dit ook gunt? Om de olievlek zo groot mogelijk te maken? (je kunt deze mail doorsturen of de link naar de aanmeldpagina delen).

Spread the love!