Deze vakantie nam ik een belangrijk besluit. En dat vraagt om een kleine inleiding. Een openhartige inleiding.
Net als ieder mens ken ik mijn worstelingen. Al eerder in mijn leven kwam er van alles op mijn pad. Ik luisterde niet naar mijn eigen grenzen. Ging te lang door. Ik had werk waar ik me niet blij in voelde. Door de lessen die er op dat vlak op mijn pad kwamen met beide handen aan te pakken maakte ik een enorme transformatie door. Leerde ik hoe ik mezelf kan ondersteunen. Hoe ik echt de keuzes kan maken die bij me passen. Hoe ik zelf de leiding kon nemen in mijn leven en mijn hoofd op een zijspoor kon zetten. Op veel vlakken leverde dat op dat mijn leven echt tot bloei is gekomen. Laatst kwam ik een lijstje tegen met alles dat ik zo graag in mijn leven zou willen. En ik kon alles afvinken. Op één ding na. En dat is precies de les die er nog was. En die ik niet echt wilde aankijken.
Mijn lijf.
Zo lang ik me kan herinneren vind ik mezelf niet zoals het zou moeten zijn. Te dik. Te mollig. Een buikje. Ja. Ook toen ik op de middelbare school zat en 55 kilo woog. Jee. Diëten zijn dan ook al onderdeel van mijn leven zo lang ik me herinner. En met de diëten kwam het schommelen in mijn leven. Ik weet al zo lang dat een dieet averechts werkt. En toch deed ik het steeds weer. Ook al had ik er een hekel aan. Mezelf afbeulen in de sportschool ging me ook toen al te ver. Want dat vond ik gewoonweg niet leuk. Haha. Enfin. Er kwamen kinderen. En om me heen leek iedereen die kinderen kreeg zo floep weer in haar oude kleren te passen. Ik niet. 9 Maanden borstvoeding ten spijt. Mijn gewicht bleef precies zoals het was, een dag na de bevalling. Ik kocht een ‘tijdelijke’ garderobe. Niet te duur. Want dit was mijn tijdelijk lijf. Na wat moeite doen kwam ik op het gewicht van voor er kinderen waren. Een gewicht waar ik destijds ook al niet zo tevreden mee was. Uiteraard. Maar dit was een lijf waar ik mee kon leven. Niet lang daarna kwam ik weer aan. En viel ik weer af. En zo ging het door.. Ik probeerde ‘iets’ met acceptatie. Zei ‘ik ben zoals ik ben, het is goed zo’ maar echt voelen deed ik dat niet.
En ergens voelde ik de opstand in mij ook toen al borrelen. Op verschillende momenten in mijn leven laaide die op. Zoals toen ik ‘beperkt houdbaar’ van Sunny Bergman keek. Een prachtige documentaire over de photoshop plastic fantastic maatschappij waarin we leven. Jonge vrouwen die schaamlipcorrecties doen. Of tijdens een workshop van Brené Brown, die een interessant onderzoek aanhaalde: wanneer vrouwen tevreden zouden zijn met zichzelf zou de kleding en cosmetica-industrie helemaal in elkaar storten, het zou zelfs enorme impact op de wereldeconomie hebben. De cijfers en het exacte onderzoek heb ik nu even niet paraat (komt nog een keer!) maar het was schokkend hoeveel geld er in omgaat. Het resoneerde enorm bij mij. Er worden zoveel eisen gesteld aan een vrouwenlichaam. Wie bepaalt wat normaal is? Maar uiteindelijk won dat stemmetje het dan weer: zorg nou maar dat je een beetje dunner wordt. Dat ziet er toch leuker uit. Gek is het niet. Het waren de gedachten die al sinds mijn jeugd mijn gedrag en mijn beeld van mezelf bepaalden.
En toen kwam de vakantie. En daar was de jaarlijkse worsteling weer. Het is toch vakantie? Dan wil ik kunnen genieten. Ja maar ik wil niet straks weer hoeven lijnen dus let nou maar een beetje op! Ja maar, dat is niet leuk! Mijn ego werd actief: kijk toch naar jezelf. Dat ziet er toch niet uit! Enzovoort enzovoort. Eigenlijk beïnvloedde het mijn vakantie behoorlijk. En weer thuis voelde ik me rot. Want ja, aangekomen. Zucht.
En nee: lijnen voelde niet goed. Zo ver was ik al wel. Maar wat dan? Ik had er een diepgaand gesprek over met een dierbare vriendin. En ik realiseerde me welke oordelen ik over mezelf had om die kilo’s. Wat ben je nou voor een coach als je zo dik bent? Als je jezelf niet in de hand kan houden? En ja, ze komen uiteindelijk neer op: als je te dik bent ben je niet goed genoeg. Ik wist dat die er zat. En ik wist wat er voor in de plaats kon staan. Durfde ik dat aan? Lange tijd niet. Behoefte aan controle. Het perfecte plaatje. Ik was niet goed genoeg. En er was iets aan te doen. Als ik maar genoeg mijn best deed. Was dat nu ook weer de weg? En was het waar? Ik realiseerde me sterk dat het mijn eigen gedachten waren, mijn eigen oordeel, dat maakte dat ik me zo rot voelde.
Het vreemde is dat ik nooit zo kijk naar anderen die niet dun zijn. Mijn beste vriendin worstelde met haar gewicht en zij is één van de mooiste vrouwen die ik ken. En het nog vreemdere is misschien ook wel dat de vriendinnen die ik dit vertelde allemaal zeggen: goh. Wat gek. Ik zie jou helemaal niet als dik. Het beroemde vervormde beeld van mezelf.
Ik sprak met een vriendin die met een groepje aan de slag ging met een personal trainer. Bij het horen van: “En hij zei: ’ik ga jullie hard aanpakken’..” voelde ik mijn nekharen overeind gaan staan.. Waarom moet je ‘hard’ aangepakt worden? Ik had even gedacht: misschien doe ik wel mee. En toen wist ik meteen: Nee. Ik wil goed voor mijn lichaam zorgen en bewegen, dat zeker. Maar op een manier die goed voelt voor mij. Op een manier waar ik echt plezier aan beleef. Ik wil mezelf niet straffen. En de feminist in mij werd ook wakker: het is weer een man die een groepje vrouwen gaat helpen dat perfecte lichaam te krijgen. Begrijp me niet verkeerd! Als je ervan houdt om te sporten en hard te werken in de sportschool is het natuurlijk prima. Voor mezelf resoneerde het niet. Want ik weet nu al dat ik er helemaal geen plezier aan zou beleven. Een andere vriendin (wat zijn die vrouwen in mijn leven toch belangrijk!) tipte me de documentaire ‘Embrace’ te kijken. En dat was het laatste zetje dat ik nodig had. Het laatste zetje voor een belangrijk besluit. Een gelofte aan mezelf. Alle kleine tekenen die ik eerder had gehad kwamen met het zien van deze documentaire bij elkaar.
Ik heb 2 dochters. Welk voorbeeld wil ik aan hen geven?
Ik wil dat ze weten dat ze goed genoeg zijn. Sterker nog: dat ze precies goed zijn. Ongeacht de lichamelijke vormen die ze hebben of gaan krijgen. Ik wil dat ze genieten van het leven. Zich niet schuldig voelen over genieten. En dat ze luisteren naar hun eigen lichaam, wat dat aan hen vertelt. Er goed voor zorgen. Liefdevol. Dat ze niet denken vanuit wat er allemaal niet mag. Maar vanuit de gedachte dat álles mag. Zo komt er ruimte om te kiezen voor wat je wilt. En om goed te luisteren.
Ik heb besloten mijn lichaam te omarmen. Mezelf te omarmen. Van top tot teen. Mijn lichaam heeft me zoveel gegeven. Twee prachtige kinderen laten groeien. Het is heerlijk zacht waardoor ik heerlijk met mijn kinderen kan knuffelen. Er is een belangrijk verschil met toen ik het alleen maar ‘zei’. Ik voel het nu ook echt. Niemand heeft iets te zeggen over mijn lichaam. Het past in geen enkel hokje. Het is precies goed zoals het is. Nu. Het is precies zoals het moet zijn. Nu. Het werkt tot in de puntjes zoals het zou moeten. Het leert me de lessen die ik te leren heb in dit leven.
Ik zal goed voor je zorgen, lief lichaam. Je voeden met wat je nodig hebt. De beweging geven die zorgt dat je je goed voelt. En ik beloof dat ik je niet zal straffen wanneer mijn hoofd zegt dat je niet goed genoeg bent.
Ik ben deze weg in geslagen. En ik zal zeker obstakels tegenkomen op mijn pad. Zo gaat dat als je iets leert. De keuze is gemaakt, de beslissing is genomen, de gelofte is afgelegd. Daar keer ik steeds weer naar terug. Wie weet resoneert dit bij jou. Omdat je de worsteling herkent. Je worstelt met accepteren van wie je bent. Voluit. Omarmen. Of dat nu te maken heeft met je gewicht, je rimpels, je haar, wat dan ook. Weet dat je precies goed bent zoals je bent. Altijd. Je lichaam is onderdeel van de ‘school of life’.