Het is herfstvakantie hier. Even niet elke ochtend om 7 uur uit de veren.
Boterhammen smeren, fruitbakjes vullen. Hup in de kleren.
Nee. Gewoon.
Pyama’s aanhouden en de hele woonkamer vol lego. Naar het bos. Dat soort dingen.

Ik was even vergeten dat het soms best lastig is om de ‘uitknop’ te vinden op zo’n moment.
Na drukke weken. Je ineens wentelen in de vrijheid van niets hoeven.
Dat klinkt altijd zo fijn.

De praktijk is weerbarstig. En helemaal vrij was ik nu ook weer niet. Want allemaal plannen in mijn hoofd.
En die wilden op papier. Enik had afspraken staan.
Net als Marcel, mijn vriend, die toch een gewone werkweek heeft.
Beetje vergeten dat er ook een herfstvakantie was. Zucht.

Intussen zag ik om me heen allerlei mensen vertrekken. Vakanties. Leuke weekendjes weg.
Naar het museum. Gezellig samen vrij.
En voelde ik in mij de onvrede opborrelen.

Ik zat aan de keukentafel en hoorde mezelf tegen Marcel zeggen: “Hm. Dat hebben we helemaal niet handig gedaan!”
“Huh?” Was zijn reactie. Hij keek me vragend aan.
“Nou, dat gaan we volgend jaar anders doen hoor! Dan nemen we wel echt vakantie!”.

Met dat ik het zei en door Marcels verbaasde blik voelde ik wat er aan de hand was.
Daar is ze weer, Annabel (mijn verstand, dat strenge stemmetje in mijn hoofd, noem ik Annabel).
En ze heeft in haar hoofd dat we de PERFECTE herfstvakantie moeten hebben.
Net als die mensen die nu lekker weg zijn. Dat we 2 weken vrij hebben met kerst telt dan even niet mee.
Groots en meeslepend moet het zijn. Fantastisch.
En perfect dus.

Maar wat is nu eigenlijk perfect?

Ik keek naar de kinderen. De oudste kwam voorbij in een zelfgemaakt gewaad van een lap stof.
Bijeengehouden door een stuk touw. En een riem die ze ergens had opgeduikeld. Lippenstift op.
Haren zelf opgestoken. Wiebelend op mijn hakkenschoenen.
De jongste zat in de hoek met haar ‘My little pony’s te spelen. En zachtjes te zingen.

Ik zat ineens weer waar ik zat. BAM.

Perfectie.

Het streven naar perfectie kan je soms zo in de weg zitten. Je vormt een beeld van hoe het moet zijn.
En in het streven ernaar vergeet je waar het eigenlijk om draait. Namelijk om dat wat er is.

Voor mijn meisjes was dit de perfecte vakantie zo te zien. Zij genoten. Gingen op in hun spel.
De vakanties zoals ik me die als kind herinner. Eindeloos veel tijd. En niks hoeven. Echt niks hoeven.

En ik kon doen waar ik al zo lang zin in had. De krant lezen. Van voor naar achteren. En weer terug.

Toen ik mijn praktijk startte heb ik een stempel laten maken. Mijn klanten krijgen altijd een schriftje van me met die stempel erop.
Weet je wat erop staat?

“Geluk: het leven zien met je ogen open”

Dat is precies waar het om draait. Zien wat er is. Nu. Hier.
Daar moest ik aan denken aan de keukentafel.
En ik moest een beetje om mezelf glimlachen.

Dromen is belangrijk. Dromen geven je richting. Maar onthou altijd wat het is dat je drijft.
Anders schiet je je doel voorbij. En mis je wat er recht voor je is.