precies goed

3 november 2017 • Geen categorie

Een tijdje terug schreef ik een heel persoonlijke blog. Over mijn eigen worsteling met mijn lijf. De oordelen die ik over mezelf ontdekt had en mijn voornemen om nooit meer te gaan lijnen. Ik heb nog nooit zoveel reactie gehad op een piekerpost als op die ene. Niet alleen rechtstreeks. Ook via via. Met 1 grote rode draad. Herkenning. We’re all human. En wat ook opviel: de mensen die me lieten weten dat ze het herkenden die ík kende. Daar had ik het dan toch niet van verwacht. Omdat ik hen zie al prachtige vrouwen, zelfverzekerd, ok met zichzelf. Niet dus.

We’re all human.

Iets in onze natuur maakt dat we de neiging hebben onszelf te veroordelen. Streng te zijn voor onszelf. Dat heeft alles te maken met ons brein en hoe dat in elkaar zit. Ons reptielenbrein. Een onderdeel van ons brein dat ons meer last geeft dan dat we er voordeel van hebben wat mij betreft. Wij zijn zoogdieren. Waarom hebben we in hemelsnaam een reptielenbrein?

Maar goed. Het zit er. En wat het doet is het volgende. Het is voortdurend aan het speuren naar gevaar. Alert op wat niet goed is. Zodat je daar iets aan kan veranderen (vechten, vluchten). En dat gecombineerd met onze zoogdierenwens om geliefd te worden, onderdeel te zijn van een groep, maakt dat we onszelf gaan corrigeren. En dat de strengheid ook veilig kan voelen. Als ik streng ben voor mezelf dan zorg ik er in ieder geval voor dat ik geen gekke dingen doe. En dat ik niet buiten de groep val.

Helaas is niets minder waar. Want in die strengheid zit geen erkenning. Zit geen acceptatie. En al helemaal geen liefde. Wat je met die strengheid eigenlijk tegen jezelf zegt is dat je jezelf alleen voorwaardelijk accepteert. Alleen als je voldoet.
Mijn focus in mijn werk is op mensen die piekeren. Op mensen die perfectionistisch zijn. En altijd ligt dit mechanisme van strengheid, zelfcorrectie ten grondslag aan de last die mensen ervaren. En meestal vinden ze dat dan ook nog stom van zichzelf. Wat stom dat ik dat doe. En wat stom dat ik dat niet kan stoppen!

Wat nou als alles in jou helemaal ‘waar’ mag zijn. Als je je weerstand tegen wat niet goed is los laat? Wat is er dan over?

Op mijn pad waarin ik diëten heb losgelaten en mezelf omarm zoals ik ben kom ik ook geregeld op een zijspoor terecht. Mijn ego hoopt bijvoorbeeld stiekem dat ik door mezelf te accepteren wél afval (want als ik afval ben ik mooi en dan is alles geweldig, ja daar is tie weer, via de achterdeur komt ie binnengeslopen..).
En regelmatig zie ik als ik naar mezelf in de spiegel kijk vooral wat er niet goed is. Dat gaat vanzelf.
De magie van het mezelf omarmen zit hem in de stap die ik daarna zet. Herkennen wat er gebeurt. Er ruimte voor maken. Het erkennen. En de keuze maken om mijn focus te verleggen naar hoe ik met mezelf om wíl gaan. Naar de intentie die ik voor mezelf wil zetten. Naar hoe ik naar mezelf wil kijken.

Als precies goed.

Zelfs in de worsteling die ik ervaar. Als ik alles zo goed zou weten en helemaal perfect zou zijn zou ik nooit in staat zijn om jou te raken. Als het mij allemaal zo makkelijk zou af gaan, zou ik nooit weten hoe ik jou kan inspireren hoe jij ook een stapje in die richting kan zetten.

En dat is wat voor mij voelt als mijn diepste missie. Doorgeven van de lessen die ik zelf leer. De gemene, strakke strengheid die in zovelen van ons geworteld is, langzaam los weken. En er iets moois voor in de plaats laten groeien. Zachtheid. Vriendelijkheid. Compassie. Omdat dát onze natuur is. Omdat dát de voeding is waarop wij allemaal tot bloei komen.


Een reactie op “precies goed

  1. Henk schreef:

    Wat mooi omschreven. Dit is waar ik ook nar toe wil , na 64 jaren !!!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en het Google privacybeleid en servicevoorwaarden zijn van toepassing.

Menu Title