En dan ineens zijn we ruim een half jaar verder sinds de laatste piekerpost. Een halfjaar waarin mijn leven op zijn kop stond. Met alles dat daarbij hoort. En het voelt nu als tijd. Om ‘de draad weer op te pakken’. Ik weet nog niet welke draad dat is. Maar ik voelde vandaag ineens sinds lange tijd weer de uitnodiging om een piekerpost te schrijven.
In de laatste piekerpost deelde ik met je dat mijn lieve vader was overleden. Na een kort ziekbed, en dan komt het afscheid toch heel plotseling en veel te vroeg. En ik deelde ook dat we 4 weken later hoorden dat mijn moeder ernstig ziek was. De diagnose bleek kort daarna ook nog eens erg absoluut: een hersentumor die snel groeide en niet te behandelen was. Exact 12 weken na mijn vader hebben we ook afscheid genomen van mijn geliefde moeder. Eind april logeerden onze dochters nog bij ze, eind september waren ze er allebei niet meer. Het is een gegeven dat ik nog steeds niet helemaal kan bevatten.
De afgelopen maanden heb ik keer op keer gedacht hoe ik dit nou zou gaan vertellen. Hoe ik de draad van de piekerpost weer zou oppakken. Iedere keer heb ik het ‘hoe’ losgelaten en erop vertrouwd dat er een moment zou komen waarop ik voelde dat het weer kon. En dat moment kwam dus. En dan nóg. Ik ben deze piekerpost meerdere keren opnieuw begonnen en steeds is het lastig om verder te komen dan die eerste twee alineas. Want wat daar staat vraagt eigenlijk vooral ook om stilte. Stilte die ik mezelf heb gegund de afgelopen tijd. Vertragen en ruimte nemen om alles wat er op komt er te kunnen laten zijn. Dat er niet iets anders is dat het wegduwt. Omdat het die ruimte verdient. En nodig heeft.
En nu is daar dan het moment dat ik voel dat ik weer meer kan gaan delen. En misschien is het wel even genoeg om alleen dit te delen. En zo langzaam aan weer uit mijn holletje te kruipen.
De afgelopen maanden heb ik wel klanten gezien, zij het (heel) veel minder dan normaal. Ook tijdens het ziekteproces van mijn moeder, terwijl ik en mijn zus en tantes de zorg voor haar op ons hadden genomen. In die zomer liep ook het online programma ‘Stap uit de piekerfabriek’. Dat werk, hoe weinig ook, is belangrijk geweest. Heeft me geholpen met beide benen op de grond te staan. En me te blijven verbinden met mezelf. Want zonder die verbinding kan ik dit werk niet doen.
Ik voel dat alles dat er gebeurd is een enorme transformatie in mijzelf in gang heeft gezet. Een transformatie die deels nog gaande is. Deels zichtbaar en grotendeels nog onzichtbaar. Als een ijsberg waarvan het topje zichtbaar is. Er waren en zijn zoveel lessen.
Ooit ben ik dit werk gaan doen met een heel sterk doel. Ik had zelf ervaren hoe het mij bevrijdde toen ik ontdekte: ik ben niet mijn gedachten. Stap uit de piekerfabriek gaat over leren je hoofd te parkeren en je te richten op wat belangrijk voor je is. Je niet laten beperken. Ik had al ervaren dat daar vele, vele lagen in zitten. Als een ijsberg die met zijn topje boven het water uit komt. Iedere keer dat je je meer bewust wordt van dat hoofd, heb je weer een klein stuk van die ijsberg in beeld.
Deze tijd heeft mij opnieuw weer nieuwe lagen laten ervaren. De sneaky ways van het ego. De val waar je verstand je in kan lokken. En ook hoe het je kan helpen om daaruit te stappen. En dat er geen staat van zijn is waarin je daar nooit meer in stapt. Of daar altijd van verlost bent. Dat is het nu juist. Het is het herkennen en er steeds opnieuw weer uit stappen. En steeds een beetje meer bewust worden.
Meer dan ooit ben ik doordrongen geraakt van het belang van hier en nu zijn. En ja: daar is pijn. Grote pijn. Groot verdriet. Hartverscheurende gevoelens. Maar dat hoofd, he. Dat gaat ermee aan de haal. ‘Dit hou ik niet vol’, ‘Hoe moet dat met al die spullen’, ‘hoe kan ik nou zonder mijn vader en moeder’, ‘dit is een trauma voor de kinderen’. Al deze dingen die ik dan dacht. Weet je, ze voelen als waar. En wie weet zijn ze dat ook wel. Maar ze hielpen me niet. Het enige wat ze deden is me nog vervelender laten voelen. En me afleiden van datgene dat er was, van de pijn die er nu eenmaal was. En als ik er in mee was gegaan had het zomaar de ongelofelijk prachtige momenten die er ook heel veel waren kunnen overschaduwen.
Dus als ik dan dacht: ‘ik hou het niet vol’, en ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik het opmerkte, dan zei ik tegen mezelf: ‘het lukt NU. Hoe het morgen is zien we dan wel.’ En als ik dan dacht: ‘hoe gaan we dat ooit voor elkaar krijgen: een huis leeg halen waar 46 jaar in geleefd is’, dan zeiden mijn zus en ik tegen elkaar: ‘vandaag doen we dit, en de rest komt later’. Stap voor stap. Aanwezig bij wat er is. Vol bewustzijn.
En dat is niet iets dat gemakkelijk ging. Het lukte ook lang niet altijd. Natuurlijk niet. En dat is ook helemaal niet waar het om draait.
Ik begin langzaam weer op te krabbelen. Zo schrijvende voel ik dat er weer wat gaat stromen. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar buiten en zie ik een schip met de naam ‘Queeste’ voorbij varen. Die vaart daar niet voor niets. Misschien is dat wel waar het om draait. Een zoektocht. Steeds een stapje zichter bij het ware zelf. Mijn zuivere zelf. Laagje voor laagje.
Na de begrafenis van mijn moeder zei een dierbare vriendin: ‘wow, wat kom jij uit een liefdevol gezin. Wat fijn dat je dat zo van thuis hebt meegekregen.’ En ik wist dat dat voor haar anders was. Ik lik mijn wonden. Voel mijn verdriet en pijn. En ook de intense dankbaarheid voor wat me allemaal gegeven is.
Wat ik nog wil zeggen: op de laatste piekerpost heb ik zo ontzettend veel lieve reacties gekregen. Dat heeft me zo goed gedaan. Het lukte me niet om op allemaal te reageren, maar weet iedere lieve mail me geholpen heeft.
Ik weet dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft. Hoe is dat voor jou: wat is er op het moment moeilijk in jouw leven? En welke zegening kan je daar misschien óók in ontdekken?